A poem that my mother wrote

                

                       शीर्षक - कुरुप कोरोना 

अचानक तेरो उपस्थिति?

हामीले बुझ्न सकेनौं 

कठोर हृदय लिएर

तीखा दाह्रा, नङ्ग्रा फिजाउँदै

मानवतालाई कुल्चदै

आतंकको साम्राज्य फैलाएर

मान्छे मार्ने घृणित व्यापार गर्न

ए क्रूर समय ! तँ किन आइस्?

ए कुरुप कोरोना ! तँ किन आइस्?

हाम्रा सुन्दर जिन्दगीका घाँटी समाउदै

भोक खोसिस्, निद्रा चोरिस्

काम लुटिस्,सुख हरिस्

हाम्रो फूलजस्तो 

उज्यालो वर्तमानलाई 

कंकाल नबना

कलाविहीन कुरुप नाटक नदेखा

भयको आतयित छाँयाले छोप्दै

ए क्रुर समय! तँ किन आइस्?

ए कुरुप कोरोना! तँ किन आइस्?

त्रासैत्रासले थकित छन् मनहरु 

भययुक्त मृत्युका समाचारले

कामेका छन् मन, मुटुहरु

दन्किरहेछ आगो चारैतिर

बिल्लिपाठ बनाउँदै

समय मुस्कुराइरहेछ

सखाप पार्न खोज्दै छ जगत 

निल्न खोज्दैछ संसार

दन्त्यकथाको क्रुर राक्षसभन्दा भयानक

ए क्रुर समय ! तँ किन आइस्?

ए कुरुप कोरोना! तँ किन आइस्?

मानिसदेखि मानिस नै त्रसित हुनुपरेको छ

सारा बस्तीहरु शून्य छन् 

घरहरु कारागारमा परिणत हुँदैछन्

आतंकको सुसेली गुन्जाइरहेछ अदृश्य कोरोना

मृत शहरजस्तै शून्य, शून्य

मुर्दा शान्ति चारैतिर 

पलपल मरेर जिइरहेछौँ

बिश्वव्यापी महामारीको भयले 

कोलाहल छ वातावरण 

ए क्रुर समय! तँ किन आइस्?

ए कुरुप कोरोना! तँ किन आइस्?

तर.....हामी सचेत भैसकेका छौँ 

तेरा हतियारमा खिया पर्नेछन्

दाह्रा नङ्ग्रा मक्किन थालिसके 

घमण्डको संसार भत्काउने छौँ

तेरो खुसीको ताण्डव नृत्यलाई

पैतालाले कुल्चिएरै सखाप पार्ने छौँ ।

धुलो पिठो पारेर अस्तित्व मेटाउनेछौं 

पानीको फोकासरी नै त हो तेरो जीवन

हाम्रो यो स्वर्गजस्तो धर्तीबाट 

तँ अवश्य गलहत्तिने छस्

तैले सृजना गर्न खोजेको काला रातहरुमा

छिट्टै उदाउने छन् जून, ताराहरु

अवश्य झुल्कनेछन् सहस्र घामहरु

मुस्कुराउने छन् हाँसो र खुसीहरु ।

                                                                      

                                                                     -मीरा आचार्य

I think this is worth sharing and posting. I have asked her to post it making a blogsite for herself where she can write but she hesitated to do that so here I did my part. 😛